Film Christophe Barratiera skonstruowany na zasadzie retrospekcji (dwóch starszych panów wspomina swego dawnego nauczyciela). Choć wydarzenia sprzed lat przefiltrowała już pamięć, a dzieciństwo nie zawsze przypominało idyllę, to jego obraz pozostał niezatarty we wspomnieniach, tak jak przywoływana z sentymentem postać pana od muzyki.

Bohaterem filmu jest niespełniony, muzyk Clement Mathieu, który podejmuje pracę w szkole dla dzieci - sierot ofiar II wojny światowej. Nie wiadomo, przez co przeszedł Clement Mathieu, ale nie były to raczej doświadczenia zbyt optymistyczne. Przekraczając bramę placówki, nauczyciel ma przeczucie, że teraz może być tylko gorzej.

Intuicja na szczęście go zawodzi. W miejscu o znamiennej nazwie "Dno stawu", gdzie na agresję odpowiada się agresją, w myśl zasady "akcja-reakcja", będzie miał ważną rolę do spełnienia.

"Łysol" (takie przezwisko nadają mu chłopcy) przyglądając się metodom wychowawczym bezwzględnego dyrektora, postanawia w inny sposób zdobyć zaufanie uczniów. Zakłada chór, aby dotrzeć do serc i umysłów małych łobuziaków. Jest wśród nich sierota czekający w każdą sobotę pod bramą szkoły, wierząc, że pewnego dnia zabierze go ojciec, zdemoralizowany przestępca i wielki talent wokalny - perła, którą wyławia Clement Mathieu. W chórze każdy z nich ma swoje miejsce, znajdzie się nawet ktoś, kto będzie pełnił niewdzięczną rolę pulpitu.

Dzieci Sancheza – amerykańsko-meksykański film fabularny z 1978 roku w reżyserii Halla Bartletta. Zdjęcia do filmu nakręcono w Meksyku w Ocotlán i Tepeyanco. Film powstał w oparciu o książkę Oscara Lewisa o tym samym tytule

Muzykę do filmu napisał Chuck Mangione

​

Jesus Sanchez, owdowiały farmer, stara opiekować się swoją czwórką dzieci w Meksyku. Mężczyzna ciężko pracuje i ma poczucie, że poprzez wspomaganie swojej rodziny finansowo, spełnia dla niej obowiązki. Jego konflikt z córką, Consuelo, ciągnie się przez cały film, ponieważ nie zamierza ona być posłuszną córeczką. Dziewczyna udaje się po radę do babci, jedynej osoby, którą jej ojciec szanuje.

​

Obsada:

Anthony Quinn jako Jesús Sánchez

Lupita Ferrer jako Consuela Sánchez

Dolores del Río jako babcia Paquita

Katy Jurado jako Chata

Stathis Giallelis jako Roberto Sánchez

Sergio Calderón jako Alberto

Film jest reprezentantem amerykańskiego kina kontestacyjnego połowy lat 60. XX wieku."Absolwent" nie wymaga chyba żadnej rekomendacji. Nakręcony w 1967 r. przez Mike'a Nicholsa, któremu wraz z rodzicami, udało się w połowie lat 30 XX w. wyemigrować z Niemiec. Za prawa do adaptacji, której producent Lawrence Truman zapłacił kilkadziesiąt lat temu 1000 dolarów, był jednym z najgłośniejszych filmów lat 60. XX w. Z młodego Dustina Hoffmana, odtwórcy roli Beniamina, uczynił gwiazdę, a Mike Nichols stał się dzięki "Absolwentowi" jednym z najbardziej cenionych reżyserów Hollywoodu. Film otrzymał pięć nominacji do Oscara i jedną statuetkę za najlepszą reżyserię.Jest to opowieść o karierze młodego absolwenta jednego z prestiżowych uniwersytetów amerykańskich. Pochodzi on z rodziny o tradycjach przesiąkniętych hipokryzją klasy średniej, znudzonej swoją zamożnością. Beniamin wplątuje się w romans ze starszą od siebie żoną wspólnika jego ojca. Zakochuje się w jej córce. Poddany publicznemu ostracyzmowi chłopak walczy o prawo do miłości i w ostatnich scenach filmu brawurowo porywa ją sprzed ołtarza, gdzie brała ślub z innym...Ścieżka dźwiękowa w wykonaniu duetu Paul Simon i Art Garfunkel, zawiera między innymi utwory „The Sound of Silence”, „Scarborough Fair” i „Mrs. Robinson”.

-Nie! Dopiero teraz życie się zaczyna. Nie rozpaczaj. Zatańcz na gruzach "klęski".

-Wszystko się w życiu zawaliło? To koniec?

Love Story - przebój światowego kina z roku 1970. Wbrew pozorom to jeden z najbardziej wpływowych filmów w historii kina. Próbowano naśladować i fabułę i konwencję filmu, jednak żaden z naśladowców nie zrobił dla gatunku tyle, co ów film.

Dzieło Artura Hillera - reżysera - często nazywane jest najsłynniejszą historią miłosną od czasów "Przeminęło z wiatrem", a nawet "Romea i Julii". Do filmu powstałego na podstawie powieści Ericha Segala o tym samym tytule, muzykę napisał Francis Lai.

Olivier to bogaty student prestiżowej uczelni, zawodnik uniwersyteckiej drużyny hokejowej, który wychował się w konserwatywnym domu pełnym luksusów. Jenny to skromna i piękna studentka muzyki, która jest córką ubogiego piekarza - włoskiego imigranta.

Tych dwoje, pochodzących z zupełnie odmiennych światów, pomimo początkowej niechęci, zaczyna łączyć wielkie uczucie pełne namiętności i ciepła. Niestety ich związek wystawiony zostanie na ciężką próbę pełną niechęci i uprzedzeń rodziny Oliviera do małomiasteczkowej dziewczyny.

Jednak życie postawi ich wobec spraw nieodwracalnych, ostatecznych, na które tych dwoje nie ma wpływu.

Genialny kompozytor muzyki filmowej. Zaczął komponować w wieku 6 lat. Muzyki nauczył go jego ojciec. Jego ulubionym instrumentem była trąbka. Laureat nagrody "oscar" za całokształt twórczości.

W Polsce gościł 11 razy, m.in. w Krakowie na festiwalu muzyki filmowej.

Klan mafijny Manalese pomaga w ucieczce Rogerowi Sartetowi, który w zamian udziela im informacji potrzebnych do dokonania pewnego skoku. Mafia nie wie, że Sartet planuje samemu zgarnąć najcenniejsze kąski. Tymczasem jego obserwacji podejmuje się paryski inspektor Le Goff . 

Film opowiada historię rodziny gangsterskiej z Sycylii, która dogaduje się z obrotnym i sprytnym Korsykaninem. Razem obrabowują bogatych jubilerów i po amerykańsku film mógłby się już kończyć, ale ten rzutki Korsykanin zakochuje się w pięknej synowej szefa klanu Sycylijczyków.

Dobry dreszczowiec z gwiazdorską obsadą był swego czasu hitem frekwencyjnym w kinach całej Europy. Zwracam uwagę na A. Delona - tu już gwiazdę i fachowca od "brudnej roboty" i  J. Gabina - charyzmatycznego i surowego szefa.

Reżyseria: Henri Verneuil

Scenariusz:Pierre Pelegri (Henri Verneuil)

Muzyka: Ennio Morricone

Gatunek: Dramat gangsterski

Produkcja: Francja

Premiera: 01.12.1969 r.

„Mozart!” – ten przeraźliwy krzyk to pierwsze słowo filmu Milosa Formana „Amadeus”. Wydaje go z siebie Antonio Salieri (F. Murray Abraham) podczas nieudanej próby samobójczej pewnej mroźnej nocy. Stary, dręczony wyrzutami sumienia kompozytor wyznaje, że zabił Mozarta. Wiemy przez to od początku do czego dążyć będzie cała akcja – do śmierci kompozytora. Żaden rozwój fabuły nie zdoła odwrócić losów bohatera. Widz nie zastanawia się jak film się skończy, ale jak dojdzie do wiadomego już finalnego celu fabularnego.

Wielkie postacie historyczne zawsze budziły i budzić będą powszechne zainteresowanie. Zainteresowanie, które udzieliło się także Milosowi Formanowi. Jego film „Amadeus” powstał w oparciu o sztukę Petera Shaffera pod tym samym tytułem. Forman wraz z pisarzem pracowali nad scenariuszem, aby wreszcie po kilku miesiącach pracy otrzymać efekt zadowalający ich obu. Efekt bez wątpienia zachwycający. „Amadeus” jest filmem opowiadającym historię Wolfganga Amadeusza Mozarta – genialnego kompozytora drugiej połowy XVIII wieku. Reżyser odszedł jednak od kina czysto biograficznego. Stworzył film fabularny oparty na sztuce luźno powiązanej z faktycznymi wydarzeniami. Przedstawia Mozarta jako rozdartego wewnętrznie człowieka, niepotrafiącego odnaleźć się w otaczającej go rzeczywistości, nieprzystosowanego do ogólnie przyjętych norm, ekscentrycznego i nieprzewidywalnego