Muzeum zajmuje obiekty należące do dawnej huty. W skład kompleksu wchodzą budynki dawnej maszynowni, piec z 1899 r. i wieża ciśnień. Warto przyjrzeć się jednej z najstarszych na świecie maszyn parowych o poziomym układzie tłoków. Oprócz tego można tu zobaczyć samochody marki Star, tropy dinozaurów oraz osadę starożytnego hutnictwa żelaza.
Muzeum ma siedzibę na terenie Gazowni Warszawskiej. Można tu zobaczyć urządzenia służące do wytwarzania gazu z węgla kamiennego. Zgromadzono tu gazomierze, odbiorniki gazowe, sprężarki do gazu i ssawy rotacyjne. Na szczególną uwagę zasługuje dziesięć maszyn parowych, które pracowały do 1970 r., kolekcja liczników gazowych z wyrobem z 1899 r. firmy Iulius Pintsch Berlin na czele oraz magiel gazowy i prasownica z lat 30 XX w.
Muzeum ma siedzibę w dawnej walcowni i gwoździarni. Zgromadzono tu ok. 500 eksponatów. Są wśród nich unikatowe w kraju zabytki: największe działające drewniane koło wodne, najdłuższy wał napędowy oraz najstarsza sprawna gwoździarka. Poza tym można zobaczyć narzędzia wytwarzane w przedsiębiorstwie (np. szufle) urządzenia i inne maszyny.
W 1854 r. z inicjatywy Ignacego Łukasiewicza, Tytusa Trzecieskiego i Karola Klobassy-Zrenckiego powstała działająca do dziś kopalnia ropy naftowej. Było to pierwsze tego typu przedsiębiorstwo na świecie. Istnieje tu ponad 60 szybów, wśród nich "Franek" i "Janina", które udostępniono zwiedzającym. Można tu zobaczyć ropę naftową wstanie naturalnym. W warsztacie mechanicznym z 1864 r. znajdują się maszyny służące do obróbki. Można tu także podziwiać kolekcję lamp naftowych i stare narzędzia kowalskie.
Muzeum mieści się w Białej Fabryce Greyera, wznoszonej w latach 1835 - 1937. W przedsiębiorstwie zamontowano pierwszą w Łodzi zmechanizowaną przędzalnię i tkalnię. W muzeum można poznać różne technologie wytwarzania tkanin oraz zobaczyć maszyny, narzędzia, tkaniny i ubrania. od 2009 r. w skład muzeum wchodzi Skansen Łódzkiej Architektury Drewnianej. To największe muzeum włókiennictwa w Europie.
Narodowe Muzeum Techniki zostało utworzone w dniu 1 czerwca 2017 r. Swoje korzenie wywodzi z Muzeum Techniki i Przemysłu NOT. Powstało na podstawie umowy „O utworzeniu i prowadzeniu jako wspólnej instytucji kultury przez Skarb Państwa, w imieniu którego występują: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Miasto Stołeczne Warszawa”. Zarządzeniem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 2 sierpnia 2017 r. Narodowemu Muzeum Techniki w Warszawie został nadany status „Muzeum w organizacji”. Siedziba Muzeum mieści się w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie przy Placu Defilad 1. Obecnie Muzeum jest zamknięte dla zwiedzających, trwają prace remontowe i adaptacyjne. Z uwagi na te ograniczenia, działalność muzeum skupia się wokół zadań związanych z organizacją wystaw plenerowych i wydarzeń edukacyjnych. Część eksponatów można zwiedzać w Terenowym Oddziale Narodowego Muzeum Techniki, mieszczącego się w Zabytkowej Hucie Żelaza w Chlewiskach. Wśród eksponatów, które będzie można oglądać w Narodowym Muzeum Techniki, wiele jest okazów o bardzo dużej wartości naukowej, artystycznej i historycznej. Na uwagę zasługują np. aeroskop autorstwa Kazimierza Prószyńskiego (prototyp pierwszej na świecie kamery ręcznej), maszyny rachunkowe (wśród nich pochodząca z XIX wieku maszyna Izraela Abrahama Staffela oraz pierwsze polskie komputery – Analizator Równań Różniczkowych, AKAT-1, K-202, Odra 1305), pierwszy polski szybowiec (Lotnia Tańskiego), jedyny sprawny w kraju mechanizm maszyny szyfrującej Enigma z czasów II wojny światowej czy duża kolekcja polskich zabytkowych pojazdów.
Muzeum ulokowano w dawnym zespole walcowni i pudlingarni z I połowy XIX w. Mieszczący się tu zakład powstawał w latach 1821 - 1841. W czasie II wojny światowej okradziony przez Niemców. W latach 50' kompleks wyremontowano, a w 1962 r. ponownie udostępniono go zwiedzającym. Można tu zobaczyć urządzenia hutnicze i walcownicze. Do najcenniejszych eksponatów należą koło wodne oraz maszyny takie jak strugarki, tokarki, wiertarki i inne obrabiarki.
Mechanizm napędowy w Żurawiu skoncentrowany był na dwóch parach kół, które miały różną średnicę. Znajdowały się w nich drewniane belki, po których chodzili ludzie – robotnicy, dzięki czemu wprawiali całość w ruch. Urządzenie umożliwiało podniesienie ciężaru czterech ton do wysokości jedenastu metrów.
MASZYNY I URZĄDZENIA
Architektura Muzyka Zabytki Sztuka